Πίνοντας κρασί - Wislawa Szymborska, 1962.

Με κοίταξε, απονέμοντάς μου ομορφιά
και 'γω την πήρα για δική μου.
Ευτυχισμένη, καταπίνω ένα αστέρι.

Τον αφήνω να με επινοήσει
στο είδωλο της αντανάκλασης
των ματιών του. Χορεύω, χορεύω
σε μια πληθώρα αιφνίδιων φτερών.

Το τραπέζι είν' ένα τραπέζι, το κρασί κρασί
σ' ένα ποτήρι, που ΄ναι ένα ποτήρι
και στέκεται όρθιο πάνω στο τραπέζι.
Μα εγώ είμαι ένα φάντασμα,
ένα φάντασμα πέρα από κάθε δοξασία,
ένα φάντασμα μέχρι το μεδούλι.

Του λέω αυτά που θέλει ν' ακούσει - για μυρμήγκια
που πεθαίνουν από έρωτα
κάτω απ' τον αστερισμό της πικραλίδας.
Του ορκίζομαι ότι, ραντίζοντάς το με κρασί,
ένα ρόδο λευκό, αυτό θα τραγουδήσει.

Γελώ, και γέρνω το κεφάλι μου
προσεκτικά, σα να δοκιμάζω
μιαν εφεύρεση. Χορεύω, χορεύω
με έκθαμβο δέρμα, στην αγκάλη
που με δημιουργεί.

Η Εύα από το πλευρό, η Αφροδίτη απ' τον αφρό,
η Αθηνά από του Δία το κεφάλι,
ήταν πολύ πιο πραγματικές.

Όταν δε με κοιτά
ψάχνω για το σημάδι μου
στον τοίχο. Το μόνο που βλέπω
είν' ένα καρφί, που τού 'χουν πάρει την εικόνα.





Wislawa Szymborska, 1962.

(μετάφραση από τα αγγλικά Ευαγγελία Καριοφυλλίδου)