Κάποιοι άνθρωποι τρέχουν να ξεφύγουν από κάποιους άλλους ανθρώπους.
Σε κάποια χώρα κάτω από τον ήλιο
και κάποια σύννεφα.
Αφήνουν πίσω τους κάποια, σχεδόν τα πάντα,
σπαρμένα χωράφια, κάποιες κότες, σκυλιά,
καθρέφτες που τώρα καθρεφτίζονται φωτιές.
Στις πλάτες τους δοχεία και δέματα,
που όσο αδειάζουν, τόσο βαραίνουν, μέρα με την ημέρα.
Ήσυχα κάποιος καταρρέει
και μες στον χαλασμό, κάποιου το ψωμί από κάποιον αρπάζεται
κι ένα νεκρό παιδί κάποιος ταρακουνά.
Μπροστά τους, εξακολουθούν ν' ανοίγονται δρόμοι που δεν έχουν τρόπο να διαβούν,
και γέφυρες που δε θα 'πρεπε να γεφυρώνουν
ένα ποτάμι παραδόξως ροδαλό.
Γύρω τους μερικοί πυροβολισμοί, τη μια κοντά, τη μια μακριά
κι από πάνω τους ένα αεροπλάνο να κάνει κύκλους.
Κάποια αορατότητα θα ήταν χρήσιμη,
κάποια γκριζάδα βράχου
ή ακόμα καλύτερα μια κάποια ανυπαρξία
για ένα μικρό χρονικό διάστημα είτε και για μεγάλο.
Κάτι ακόμα μένει να συμβεί, πότε όμως και τι;
Κάποιος θα τους πετύχει, πού όμως και ποιος,
σε ποια μορφή και με ποιες προθέσεις;
Αν είχαν επιλογή,
θα διάλεγαν ίσως να μην ήταν ο εχθρός
και να τους άφηναν μια κάποιου είδους ζωή.
Wislawa Szymborska, 1994.
(μετάφραση Ευαγγελία Καριοφυλλίδου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου