Δε δυσανασχετώ με την άνοιξη
που επιστρέφει πάλι.
Δεν την κατηγορώ
που κάνει το καθήκον της
το ίδιο κάθε χρόνο.
Καταλαβαίνω πως η θλίψη μου
δε θα εμποδίσει το πρασίνισμα.
Αν ένα χορταράκι υποχωρήσει
θα είναι μόνο απ΄τον αγέρα.
Δε μου προκαλεί πόνο
που οι συστάδες των σημύδων πάνω απ' τα νερά
έχουν κάτι για να θροΐσουν πάλι.
Αποδέχομαι
πως - σα να 'σουν ακόμα ζωντανός -
η όχθη μιας συγκεκριμένης λίμνης
έχει παραμείνει τόσο όμορφη όσο και πριν.
Δεν κρατάω μούτρα
σε μιαν εικόνα για την εικόνα
ενός κόλπου που λαμποκοπάει στον ήλιο.
Μπορώ ακόμα να φανταστώ
πως κάποιοι - όχι εμείς -
κάθονται τώρα
σ' ένα πεσμένο κούτσουρο σημύδας.
Σέβομαι το δικαίωμά τους
να ψιθυρίζουν, να γελούν
και να σιωπούν ευτυχισμένοι.
Υποκρίνομαι ακόμα
κι ότι αγαπιούνται
κι ότι αυτός περνά ζωντανό ένα χέρι γύρω της.
Κάτι μόλις φτερωτό
πεταρίζει μες στις καλαμιές.
Ειλικρινά ελπίζω
πως το ακούνε.
Ας τ' αφήσουμε ως έχουν,
αυτά τα κύματα που σκάνε στην ακτή,
τη μια γοργά, τη μια νωθρά,
και υπάκουα όχι σε μένα.
Δεν περιμένω τίποτα
απ' τα βαθιά νερά κάτω στο δάσος,
στην αρχή σμαραγδένια,
μετά ζαφειρένια,
μετά μαύρα.
Σ' ένα πράγμα μόνο δε θα συμφωνήσω.
Στην επιστροφή μου.
Το προνόμιο της παρουσίας -
απ' αυτό παραιτούμαι.
Επέζησα από σένα τόσο
και μόνο τόσο,
ώστε να σε αναλογίζομαι από μακριά.
Wislawa Szymborska, 1993.
(μετάφραση από τα αγγλικά, Ευαγγελία Καριοφυλλίδου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου