Βασανιστήρια - Wislawa Szymborska, 1986.

 

Τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Το σώμα είναι αλγεινό,

πρέπει να φάει, να πάρει ανάσα και να κοιμηθεί,

έχει δέρμα λεπτό, με αίμα ακριβώς από κάτω,

έχει έναν ικανοποιητικό αριθμό από νύχια και δόντια,

τα κόκαλά του εύθραυστα, οι αρθρώσεις του τεντώνουν.

Στα βασανιστήρια, όλα αυτά λαμβάνονται υπ' όψιν.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Το σώμα τρέμει, όπως έτρεμε

πριν και μετά την ίδρυση της Ρώμης,

στον εικοστό αιώνα προ και μετά Χριστόν.

Τα βασανιστήρια είναι όπως ήταν, μόνο η γη έχει μικρύνει

κι ό, τι συμβαίνει, μοιάζει να συμβαίνει στο διπλανό δωμάτιο.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Μόνο που οι άνθρωποι γινήκαν περισσότεροι,

και δίπλα στα παλιά εγκλήματα, καινούρια εμφανίστηκαν,

πραγματικά, υποθετικά, εφήμερα και μη,

μα η κραυγή, η απόκριση του σώματος σ' αυτά -

ήταν, είναι και θα είναι η κραυγή της αθωότητας,

που διατηρεί την προαιώνια χροιά και μέτρο.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Εκτός ίσως οι μέθοδοι, οι τελετές, οι χοροί.

Η κίνηση των χεριών να προστατέψουν το κεφάλι

παραμένει ακόμη ίδια.

Το σώμα σπαρταρά, τινάζεται και αγωνιά,

του κόβονται τα πόδια, σέρνεται στα γόνατα,

μελανιάζει, πρήζεται, γεμίζει σάλια και αιμορραγεί.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Εκτός από τον ρου των ποταμών,

τα περιγράμματα δασών, ακτών, παγετώνων και ερήμων.

Μες στα τοπία αυτά η φτωχή ψυχή περιπλανιέται,

χάνεται, ξαναγυρνά, κοντοζυγώνει, υποχωρεί,

ξένη στον ίδιο της τον εαυτό, διφορούμενη,

τη μία σίγουρη, την άλλη αβέβαιη ότι υπάρχει,

καθώς το σώμα είναι και είναι και είναι

και δεν έχει μέρος να σταθεί.

 

 Wislawa Szymborska, 1986.

(μετάφραση από τα αγγλικά, Ευαγγελία Καριοφυλλίδου)