Είναι βέβαιοι
πως τους ένωσε ένα ξαφνικό συναίσθημα.
Μια τέτοια βεβαιότητα είναι όμορφη,
μα η αμφιβολία είναι ακόμη ομορφότερη.
Πιστεύουν, καθώς δε γνωρίζονταν πιο πριν,
πως τίποτε δε συνέβη ποτέ μεταξύ τους.
Μα τι θα λέγαν αυτοί οι δρόμοι, τα σκαλιά και οι διάδρομοι
όπου προσπερνούσαν ο ένας τον άλλον εδώ και καιρό;
Θα 'θελα να τους ρωτήσω,
δε θυμάστε -
μια φορά πρόσωπο με πρόσωπο
σε κάποια περιστρεφόμενη πόρτα ίσως;
Ένα “με συγχωρείτε” μες στο πλήθος;
Ένα “λάθος κάνετε” στο ακουστικό;
Αλλά την ξέρω την απάντησή τους:
όχι, δε θυμούνται.
Θα είχαν μείνει άναυδοι
αν μάθαιναν
πως η τύχη έπαιζε μαζί τους εδώ και καιρό.
Χωρίς να 'ναι ολότελα έτοιμη ακόμα
να γίνει μοίρα τους,
μια θα τους έφερνε κοντά, μια θα τους έπαιρνε μακρυά,
μια θα τους έκλεινε τον δρόμο,
και, πνίγοντας ένα γελάκι,
στο τέλος θα πηδούσε πλάι.
Υπήρχαν σημάδια και ενδείξεις,
τι κι αν ήταν δυσανάγνωστα.
Ίσως τρία χρόνια πριν
ή την περασμένη Τρίτη
κάποιο φύλλο να πέταξε
από ώμο σε ώμο.
Κάτι χάθηκε και μετά βρέθηκε.
Μπορεί και ένα τόπι
σε κάποιο δάσος της παιδικής τους ηλικίας.
Πάνω σε πόμολα και σε κουδούνια
υπήρξαν φορές όπου το άγγιγμα του ενός έπεφτε πάνω στου άλλου.
Βαλίτσες αφημένες δίπλα δίπλα στον έλεχγο αποσκευών.
Ίσως μια νύχτα, το ίδιο όνειρο
να ξεθώριασε μόλις ξύπνησαν.
Στο κάτω-κάτω κάθε αρχή
δεν είναι παρά μια συνέχεια
και το βιβλίο των συμβάντων
μένει για πάντα στα μισά.
Wislawa Szymborska, 1993.
(μετάφραση από τα αγγλικά, Ευαγγελία Καριοφυλλίδου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου