Ευχαριστήριο Σημείωμα - Wislawa Szymborska, 1976.

Χρωστάω τόσα πολλά
σ΄αυτούς που δεν αγαπώ.

Την ανακούφιση σαν αποδέχομαι
πως είναι κάποιων άλλων προσφιλείς.

Τη χαρά, που δεν είμαι 
ο λύκος για τα πρόβατά τους.

Τη γαλήνη μου, σαν είμαι πλάι τους
γιατί μαζί τους είμαι ελεύθερη
κι αυτό η αγάπη δεν το δίνει,
ούτε ξέρει να το δέχεται.

Δεν τους περιμένω 
από πόρτα σε παράθυρο.
Καρτερική σχεδόν όσο 
ένα ηλιακό ρολόι,
κατανοώ
αυτά που η αγάπη δεν κατανοεί.
Συγχωρώ
αυτά που η αγάπη δε θα συγχωρούσε ποτέ.

Από συνάντηση σε γράμμα
δεν περνά μια αιωνιότητα, 
μόνο μερικές μέρες ή βδομάδες.

Οι εκδρομές μαζί τους καταλήγουν πάντα μια χαρά:
τις συναυλίες τις απολαμβάνουμε,
τους καθεδρικούς τους τριγυρνάμε,
τα τοπία στο επίκεντρο.

Κι όταν στεριές και θάλασσες
μπαίνουν ανάμεσά μας,
είναι στεριές και θάλασσες
που συναντάς σε κάθε χάρτη.

Αν ζω στις τρεις διαστάσεις
σ΄ αυτούς το οφείλω,
σ΄ένα μη λυρικό και μη ρητορικό διάστημα,
μ΄έναν πραγματικό, διαρκώς μεταβαλλόμενο ορίζοντα.

Ούτε και οι ίδιοι δε ξέρουν
πόσα μεταφέρουν στα άδεια τους χέρια.

"Δεν τους χρωστάω τίποτα,"
θα έλεγε η αγάπη
σ' αυτό τ' ανοιχτό ερώτημα.




Wislawa Szymborska, 1976.
(μετάφραση από τα αγγλικά, Ευαγγελία Καριοφυλλίδου )