Α, τα διάτρητα σύνορα των κατασκευασμένων μας κρατών!
Πόσα και πόσα σύννεφα δε γυροφέρνουν από πάνω τους χωρίς να τιμωρούνται,
πόση της ερήμου άμμος δεν παρασύρεται από χώρα σε χώρα,
πόσα χαλίκια του βουνού δεν κατρακυλάνε σε ξένα χώματα
με προκλητικά πηδηματάκια!
Χρειάζεται να αναφέρω ένα ένα το κάθε πουλί που πετά
ή προσγειώνεται, καλή ώρα, στην κατεβασμένη μπάρα των συνόρων;
Ακόμα κι απ' το ταπεινό σπουργίτι – η ουρά του είναι στα ξένα,
την ώρα που το ράμφος του είναι ακόμα σπίτι. Και δε σταματά το πέρα-δώθε!
Μέσα απ' τ' αμέτρητα έντομα λέω να ξεχωρίσω το μυρμήγκι,
το οποίο, ανάμεσα απ' τη δεξιά κι αριστερή μπότα του φύλακα,
δεν αισθάνεται καμία υποχρέωση να απαντήσει στην ερώτηση: “Αλτ, τις ει;”
Α, και να βλέπαμε όλο αυτό το χάλι μεμιάς λεπτομερώς
σε κάθε ήπειρο!
Δεν είναι αυτή μία μυρτιά στην απέναντι όχθη
που περνά λαθραία τα εκατοντάδες χιλιάδες φύλλα της απ' το ποτάμι;
Ποιος άλλος εκτός από το καλαμάρι, ευθαρσώς μακρυπλόκαμο,
θα τολμούσε να παραβιάσει τα ιερά χωρικά μας ύδατα;
Και πώς να μιλήσουμε για τάξη πάνω απ' όλα,
όταν δεν μπορούμε να στοιχίσουμε τα αστέρια,
έτσι ώστε να ξέρουμε ποιο ακριβώς λάμπει για ποιον;
Για να μην αναφέρουμε την απαράδεκτη διάχυση της ομίχλης!
Ή τη στέπα που σκονίζεται πέρα για πέρα ολόκληρη
λες και δεν είναι χωρισμένη στα δύο!
Και τις φωνές που μεταφέρονται απ' τα φιλόξενα ερτζιανά:
συνωμοτικές κραυγές, ανεξιχνίαστοι ψίθυροι!
Μόνο ό,τι είναι ανθρώπινο μπορεί στ' αλήθεια να 'ναι ξένο.
Όλα τ' άλλα είναι μικτή βλάστηση, υπόγειοι τυφλοπόντικες κι αέρας.
Wislawa Szymborska, 1976.
(μετάφραση από τα αγγλικά, Ευαγγελία Καριοφυλλίδου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου