Το λοιπόν αξιώνει την ευτυχία,
αξιώνει και την αλήθεια,
αξιώνει και την αιωνιότητα.
Άκου να δεις!
Ίσα που 'χει μάθει να ξεχωρίζει τον ύπνο από τον ξύπνιο,
ίσα που 'χει αντιληφθεί ότι είναι αυτός και όχι άλλος,
ίσα που έχει σκαλίσει με το χέρι-πτερύγιο
ένα πέτρινο διαστημόπλοιο,
που πνίγεται εύκολα σε μια κουταλιά ωκεανού,
αστείος ούτε καν τόσο ώστε να διασκεδάσει το κενό,
με τα μάτια μόνο βλέπει,
με τα αυτιά μόνο ακούει,
οι πιο πετυχημένες κουβέντες του είναι οι άναρθρες,
που χρησιμοποιεί τη λογική του για να υποσκάπτει τη λογική.
Με μια λέξη, δεν υπάρχει,
μα το κεφάλι του εκεί, τίνγκα στην ελευθερία, την παντογνωσία, και στην Ύπαρξη
πέρα από το ανόητο σαρκίο του-
Άκου να δεις!
Μ' αυτά και μ' αυτά προφανώς και υπάρχει.
Ανυπόκριτα, ήρθε να μείνει
κάτω από ένα από τα πιο περιφεριακά αστέρια.
Ζωηρός και αρκετά δραστήριος με τον τρόπο του.
Η ικανότητά του να μεγαλουργεί είναι πολύ αναπτυγμένη
για μεταλλαγμένο απόγονο κρυστάλλου.
Και συνυπολογίζοντας τη δύσκολη παιδική του ηλικία
που ξοδεύτηκε γονατιστή στις ανάγκες της αγέλης,
είναι ήδη και γαμώ τα άτομα-
άκου να δεις!
Συνέχισε λοιπόν, τουλάχιστον για όσο παίρνει
έναν τοσοδά γαλαξία να βλεφαρίσει!
Αναρωτιέται κανείς τι θα απογίνει με δαύτον,
μιας και πράγματι φαίνεται ότι τελικά υπάρχει.
Και όσο για την ύπαρξη, προσπαθεί αρκετά σκληρά.
Αρκετά σκληρά πράγματι - πρέπει να το παραδεχτεί κανείς.
Μ' αυτό το σκουλαρίκι στη μύτη, μ' αυτήν την τήβεννο, αυτό το πουλόβερ.
Έχει ατέλειωτη πλάκα, ότι και να πεις.
Καημενούλη μου.
Ίδε ο άνθρωπος.
Wislawa Szymborska, 1967.
(μετάφραση από τα αγγλικά, Ευαγγελία Καριοφυλλίδου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου