Φερόμαστε ο ένας στον άλλον με υπερβολική ευγένεια,
λέμε, είναι ωραίο να σε βλέπω μετά από τόσα χρόνια.
Οι τίγρεις μας πίνουν γάλα.
Τα γεράκια μας κόβουν βόλτες στο χώμα.
Οι καρχαρίες μας έχουν όλοι πνιγεί.
Οι λύκοι μας χάσκουν πέρα από τ' ανοιχτό κλουβί.
Τα φίδια μας σπατάλησαν τον κεραυνό τους,
οι πίθηκοι την έμπνευσή τους,
τα παγώνια μας έχουν μείνει με ένα φτερό.
Οι νυχτερίδες πέταξαν απ' τα μαλλιά μας εδώ και καιρό.
Μένουμε σιωπηλοί στη μέση της πρότασης,
όλο χαμόγελα.
Οι άνθρωποί μας είναι,
που δεν ξέρουν πώς να μιλήσουν ο ένας στον άλλον.
Wislawa Szymborska, 1962.
(μετάφραση από τα αγγλικά, Ευαγγελία Καριοφυλλίδου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου